Hielke Kramer

(Verhaal uit d’oude doosch ten tijde van mijn reis naar Ecuador in 2005)

Hallo dan!!  

Jullie raden het al, de enige echte Hielke hier met nieuwe spetterende verhalen…

Na mijn laatste verhaal heb ik weer een weekje skoel gehad. Velen zeggen; skoel is fucked up, en dat zal in vele gevallen zo zijn, maar in andere gevallen niet. Wegens dit, en onder andere het feit dat mijn geliefde ouders mij subtiel afvroegen hoe het op skoel ging hierbij een bondige uitleg. ;) Ik heb in totaal 6 vakken waarvan er enkelen uitspringen. Eentje is Andinismo. Dit houd in dat je 4 weekenden in de bergen gaat lopen met gidsen enzo. Ik krijg hier evenwel geen punten voor. Feit blijft wel, dat dit dan ook een EXTRA vak is! Haha! Horen jullie dat? Hielke doet een EXTRA VAK op skoel! Anyway, dit terzijde. Over dat vak heb ik verder nog niet veel te vertellen omdat ik de eerste trip niet mee ben geweest omdat het tijdens Carnaval was. Daarover dus later meer.
Mijn volgende vak wat eruit springt is Entrepreneurship. Dat is echt helemaal te gek. We moeten met een budget van $60 wat we zelf inleggen voor 3 dagen een kleine business maken in de uni. Eventuele winsten mogen we zelf houden, eventuele verliezen uiteraard ook. Ons fantastische idee is een Hukabar/Shishabar/Arabische-waterpijpen-bar. Het idee is dat mensen op kussens op de grond de waterpijp met fruittabak (inheemse kruiden verboden) kunnen roken onder het genot van een bier, vergeperste jus of thee, en de relaxte sounds van Hed Kandi. We zijn nu dus in onderhandeling met een èchte vergelijkbare bar in het Centrum van Quito over waterpijpen die we kunnen lenen voor het publiceren van hun naam in de uni. Het is een heel project omdat je met een paar doekoe heel veel voor elkaar moet kunnen krijgen. Een hele uitdaging. Ik zal jullie foto´s sturen van het hele gebeuren. ;)
Een ander vak wat ik heb is Desarrollo socio-economico del Ecuador. Desarrollo betekent ontwikkeling. Dat is wel heel interressant, gezien ze erop ingaan dat je nóg zoveel economische theorieen kan bedenken maar dat het allemaal geen sikkepit uitmaakt als je land sociaal gezien er gewoon niet klaar voor is, wat dus het geval is met Ecuador. Recentelijk is uit onderzoek gebleken dat Ecuador, op Paraguay na, het corruptste land van zuidamerika is. Ik kan dan ook niet wachten om een agent om te kopen als ik een keer iets doe wat niet mag. Alhoewel het natuurlijk een ernstige zaak is, lijkt het me toch een keer spannend. :) Voor dat vak heb ik overigens laatst een 95 (van de 100) gehaald. (even de broodnodige boodschappen voor de ouders :)

Dan over naar het volgende onderwerp; Lucio. Lucio Gutierrez is de geliefde en aanbeden president van dit land. Afgelopen woensdag was er dan ook een grote “Marcha” (demonstratie) ter ere van hem waar de mensen vele dingen zongen. De makkelijkste was uiteraard “Lucio Fuera” wat zoveel betekent als “Lucio Opgerot”. Ook zong men gericht aan de honderden politie “agenten” (het zijn meer leger eenheden inclusief heuse tanks): “Hay estan, ellos son, los que cuidan la maricon!” Dit betekent zoveel als: “daar zijn ze, zij zijn het, die die homo verdedigen!” Met homo uiteraard doelend op onze vriend Lucio. Je zou je kunnen afvragen wat onze vriend Lucio op een dag als deze doet? Hij organiseerde simpelweg een contra marcha voor de mensen die hem wel de moeite waard vinden. Dan zou je in de eerste instantie denken aan de rijken omdat hij die voornamelijk bevoordeeld. Maar nee, zelfs die zouden die moeite niet nemen. Dus wat doe je als niemand naar je feestje komt? Dan betáál je toch gewoon om vrienden te hebben. Iets wat ieder ander toch ook zou doen!? Of niet?
Onze vriend Lucio betaalde dus gewoon mensen (lees: straatarme mensen) van het platteland om naar het Plaza Grande te komen wat voor zijn paleis ligt. Prijzen varierend van $5 tot $10 plus gratis vervoer, eten en optredens van dansende chicks (ik zag het op tv) waren genoeg om enkele honderden mensen naar het Plaza Grande te krijgen om daar te roepen dat onze vriend helemaal te gek was. Dit werd uiteraard gewoon van de belasting centen betaald. Daar gaf Lucio enkele toespraken dat hij het geweldig vond dat iedereen naar deze Marcha was gekomen voor hem. Buiten dit afgesloten gebeuren liep ik temidden van zo´n 70.000 mensen die allen hun werkdag misten (wat héél wat is hier) om te schreeuwen dat de homo op moest rotten. Dit neemt overigens ook een leuk kleinigheidje mee over het feit dat ze hier nog niet echt positief staan tegenover het homo-huwelijk. Maar dat is weer een andere discussie.

Ik vang hier overigens ook niets op van het hele internationale gebeuren. De metro die ik elke ochtend lees staat alleen maar vol met lokale problemen die ze genoeg hebben. Zo vraag ik mij af hoe het met de afloop van de vloedgolf is en hoe het gaat in de Ukraine? Is Amerika inmiddels weer een nieuwe oorlog begonnen of zijn er marsmannetjes geland op aarde? Ik zou er niets van meekrijgen hiero. Zou iemand mij kunnen verrijken met deze informatie?

Dan een nieuwtje wat jullie allen zal verblijden: het regenseizoen is begonnen. Het regent veel maar dan komt af en toe de zon door en is het ineens zó verschrikkelijk warm dat je echt flipt.
Afgelopen weekend ben ik naar Mindo geweest, een dorpje richting het regenwoud. Ik begreep dus ook waar dat woud naar genoemd is; regen. In 2 dagen hebben we toch zeker wel enkele uren zonder regen gehad. Het is evenwel niet koud. Het dorpje is “beroemd” voor zijn vlinders en de rivier …. zegt men. De dag dat we er aankwamen zijn we dus wezen raften. Nouja, aangezien een raftboot redelijk duur is waren het gewoon wat aan elkaargebonden vrachtwagen-binnenbanden. Dat maakte het dan ook goedkoop ($4) maar zéker niet minder spectaculair. Als je het mij vraagt was het redelijk gevaarlijk maar echt súperchevere (de lokale turbo-taal voor gaaf of iets vergelijkbaars). Die avond zijn we onder invloed van Zhumir (een 30% alcoholisch drankje voor nog geen 2 dollar per fles) de verjaardag van Jill gaan vieren. Ik moet eerlijk toegeven dat het ook Jessica of zoiets zou kunnen zijn gezien ik haar eigenlijk niet echt ken. Dat maakte het feest er evenwel niet minder op. In een bar met alleen maar Salsa muziek hebben we ons stevig voor lul gezet door flink mee te salsa´en. Maarja, zoals mijn mammie altijd zei: men leert met proberen terwijl men opstaat en weer valt.
De volgende dag zijn we naar de vlindertuin gegaan. Vlinders ter grootte van je hand vlogen de oren van je hoofd. Het probleem was dat ze wanneer ze stil zaten grijs waren, terwijl de binnenkant van hun vleugels heel mooi blauw is en je die dus alleen ziet als ze vliegen. Hevige achtervolgingen om een vliegende vlinder van boven af te fotograferen waren dus het logische gevolg. Nadat ik zo´n 50 loze foto´s heb gemaakt heb ik er ééntje vliegend op de gevoelige plaat kunnen vastleggen. Daarna zagen we er overigens een paar gewoon hun vleugels spreiden… Ook daar dus een fotootje van gemaakt…

Zo, als jullie nog stééds lezen na dit enorme verhaal zal ik jullie bij deze een laatste groet doen en ga ik mij weer mengen in het Ecuadoriaanse leven.

H