Hielke Kramer

(Verhaal uit d’oude doosch ten tijde van mijn reis naar Ecuador in 2005)

Hola beste mensen. Ik ben nu 1 dag in Quito en heb echt al té veel meegemaakt.

Toen ik na een afscheid door de check liep en in mijn eentje was ben ik op emotionele muziek rustig naar mijn gate gestiefelt. Achter gesloten deuren mag een man natuurlijk wel emotioneel worden :)

Toen ik bij mijn gate aankwam bleek ik uiteraard weer bijna te laat te zijn. Maar zoals altijd op vliegvelden kom je er altijd nog wel in. No Worries dus.

Ik liep het vliegtuig in en wat zag ik daar op de stoel naast mij? Een koppeltje met een huilende baby!!! Dat heb ik weer! Maarja, dat was al snel over en het bleek dat het koppeltje werkelijk geen enkel woord Engels kon. Zelfs ¨I am¨ begrepen ze niets van. Dit was uiteraard een geschenk uit de hemel. Ik heb dus 14 uur lang mijn Spaans geoefend. Zij moesten er in Quayaquil uit en ik had nog 2 uurtjes over om me voor te bereiden. Aangekomen in Quito zag ik al snel een bordje met H Cramer erop. Met de gedachte: ´daar doe ik het wel voor´ ben ik bij Maria en Marcello ingestapt en naar hun huis gereden. Maria is een vrouw van 60 en Marcello is haar zoon die naast Maria woont met zijn vrouw en 2 dochtertjes. Maar Maria is niet een vrouw van 60 die je in Nederland hebt. Ze is echt super actief en aardig en alles. Nadat ik haar mijn kadootjes had gegeven (drop, klompen, stroopwafels, en meer van dat soort troep) ben ik mijn bed in gedoken. Een korte maar krachtige slaap van 2 uur later kwam ik beneden en stond er voor mij een heerlijk maaltje klaar. Mijn Spaans gaat verbazingwekkend goed en ik heb al continu hele gesprekken over van alles. Maria kan bijna geen Engels dus dat helpt erg…

Die avond werd ik uitgenodigd om naar haar broer te gaan die na 8 jaar uit de states terug was gekomen en morgen weer wegging. Op het betreffende feestje viel ik echt van de ene in de andere verbazing. Ik kwam binnen en kon meteen aanschuiven bij de mannen die relax in de chillstoelen in de huiskamer zaten terwijl de vrouwen en kinderen in de keuken verdwenen. Haha, dat was echt té grappig. Er kwamen steeds meer hermanos, tios, abuelos en niños binnen (broers, zussen, ooms, tantes, oma´s, kinderen, kleinkinderen etc.). Elke persoon werd weer voorgesteld aan mij als ´es un otro hermano mio´, dit is weer een andere broer van me. Sommigen in de familie hadden 6 broers en zussen en anderen wel 9. Op een gegeven moment begon een kerel die erg trots was op zijn engels mij half schreeuwend uit te leggen wie nou precies hoe met wie verwant was in hun familie. Het gesprek was erg gezellig, ik begreep alleen na 3 ooms en tantes er niets meer van.
Desalniettemin was het erg gezellig. Ik heb heerlijke sandwiches gegeten die de vrouwen in de keuken klaar maakten en heb mijn Spaans verder geoefend. Ik kan nu toch al spreken van volledige gesprekken waar ik meen dat de tegenpartij ook begrijpt wat ík bedoel. Wat ik ook leuk vond om te zien was dat de mannen elkaar ook zoenden en omhelsden en dat ik ook van veel vrouwen aan het begin van de avond (terwijl ik ze dus nog niet kende) een zoen kreeg. Aan het einde van de avond kreeg ik van alle vrouwen en meisjes een zoen en van sommige mannen ook een (nog wel korte) omhelzing. Dat vond ik toch mooi om te zien.

Vanacht heb ik geslapen als een roos en vanmorgen stond er weer een heerlijk ontbijtje voor me klaar met heerlijke scrambled eggs en een kan vol versgeperst papaya sap! Die had Maria vanmorgen om 6 uur al op de markt gehaald.

Ik ben daarnet in een bus naar het centrum (teniminste volgens mij is dit het centrum) gegaan en zit hier dus nu met een Coctel de Fruta (fruit cocktail)(á $1,20) in een internet cafe. Ik ga zometeen maar eens wat rondlopen. Ben benieuwd wat ik allemaal tegenkom.

Helaas kan ik hier geen foto´s uploaden. Die komen dus later een keer.  Hasta la vista, Hielke