Daklozenbeleid
Ik heb er wel eens over nagedacht en ik ben er toch echt over uit; het lijkt mij hélemaal niks om dakloos te zijn. Tuurlijk, het is jaloersmakend als je ze lekker lui in het zonnetje ziet liggen met een fris blik bier in de hand. Vaak ook, zitten ze in het Vondelpark omgeven door goede vrienden de avonturen te bespreken die ze de afgelopen tijd hebben meegemaakt. En als klap op de vuurpijl doen ze ook nog iets waar menig artiest van droomt; betaald worden om lekker muziek te maken.
Een jaar of twee geleden liep ik over de Maaskade in Maastricht. Naast mij liep een vriendin van me, en ons gezamenlijk doel was mooie foto’s maken in het stuk oude havenindustrie dat het centrum rijk is. Na een aantal in kwaliteit variërende kiekjes geschoten te hebben zagen we in de verte twee mannen staan. Op een doordeweekse dag stonden ze in het zonnetje hun hengel uit te gooien. Met een sjekkie in de mondhoek en een biertje in de hand beproefden de twee hun geluk. Het 
zag er heerlijk uit en een kort gevoel van jaloezie kon ik niet onderdrukken.
Nou geniet ik wel vaker van het aanzicht van andermans genot, en als het even kan knoop ik ook altijd even een gesprekje aan. De twee heren bleken in het dagelijks leven dakloos te zijn en des nachts te huizen bij het Leger des Heils. Twee mannen met een hengel, een bier en een shaggie, en zónder hypotheeklast, imago-onzekerheid en kleur-coördinatiestress. Tja, Marijn’s verhaal is schijnbaar niet alleen symbolisch bedoelt.
Maar ondanks dat, ben ik er toch écht over uit; dakloos zijn lijkt me hélemaal niks. Het is niet eens de onzekerheid over eten en een degelijke slaapplek, of het feit dat je nooit privacy of een gevoel van thuiskomen hebt, en het is ook niet het gebrek aan persoonlijke hygiëne. Het punt dat voor mij het ergste zou zijn, is het feit dat mensen je op zijn best met de nek aankijken, gezien de meesten waarschijnlijk doen alsof je lucht bent. En de mensen die je wél geld geven, doen dat uit complete willekeur. Ik schat dat “ik heb mijn handen vol” of simpelweg “nu even niet” de meest voorkomende redenen zijn waarom mensen je geen geld geven. Voor mijzelf heb ik vaak met de beslissing gevochten om wel of geen sentje te geven, en gezien ik mijn beslissingen altijd graag bewust maak presenteer ik u bij deze met gepaste trots (tromgeroffel….): Mijn Persoonlijke Daklozengeefbeleid!
Vanuit het perspectief van mijn economische studie moet daar natuurlijk wel een beetje een marktprincipe aan ten grondslag liggen, en zo heb ik dus de daklozendaghandel uitgevonden! Het is zo dat daklozen mij af en toe ook helemaal vrolijk maken. Met mooie muziek, een lekker drum-ritme, moppen tappen of gewoon vrolijk “een goede middag meneer” zeggen, kan je mij helemaal inpakken. Het systeem werkt dus als volgt; als een dakloze mijn dag een klein beetje beter maakt, dan maak ik zijn dag een klein beetje beter! Dus, als een zwerver vol overgave een simpel doch vrolijk liedje speelt waarvan mijn mondhoeken omhoog gaan of mijn hart een klein sprongetje maakt (en mijn hart springt erg vaak), dan loop ik desnoods om of ga geld wisselen om de persoon in kwestie wat in zijn pet danwel kartonnetje te werpen. Eerlijke ruilhandel zou ik zo zeggen!
En zo heb ik weer een beslissingsprobleem opgelost! :-)
